Տիկին Մարգարիտան ամառանոցից վերադարձավ տուն՝ իր հետ բերելով պահածոները, մուրաբաները, չրերը: Ամեն ինչ իր ձեռքով էր պատրաստել, սիրով ու ջանասիրությամբ: Մտածում էր մեծ բաժինը կտա դստերը, իսկ հարսը թող բավարարվի եղածով: Նա մտավ տուն, երկու ամիս տանը չէր եղել: Ճանապարհին մտածում էր, որ հարսը հավանաբար հոնքերը կիտած տան մեջ ման է գալիս, պատկերացնում էր նրա դժգոհ դեմքը, երբ իրեն տեսնի: Մարգարիտան հիշեց, որ մինչ ամառանոց գնալը նա անտեղի վիճեց հարսի հետ, անտեղի մեղադրեց նրան, և հետո
միայն իմացավ, որ իր հին լուսանկարները իր իսկ դւստրն է աղբամանը նետել: — Ոչինչ, չի հալվի, մի քանի բառ էլ թող ավել լսի, — մտածեց հարսի մասին Մարգարիտան: Նա իր բանալիով բացեց դուռը և ներս մտավ: Ներսում տարածվել էր կարկանդակների անուշ բույրը, բնակարանը փայլում էր մաքրությունից: «Հավանաբար հյուրերի են սպասում», — քամահրանքով մտածեց նա ու առաջ անցավ: Իր սենյակում ծաղիկներ կային դրված, իր սիրած ծաղիկներն էին, նկատեց նաև նոր ծածկոցը: Մարգարիտան աչքերին չէր հավատում: Լսվեց դռան ձայնը, հետո
ոտնաձայներ: Մարգարիտան դուրս եկավ սենյակից և նկատեց հարսին, որը մոտեցավ ժպտալով, գրկեց ու ասաց. — Բարև մայրիկ, բարի գալուստ: Ինչպե՞ս ես, ներիր, մենք չկարողացանք գալ: Ես քո սիրելի թխվածքն եմ պատրաստել, հիմա թեյ կլցնեմ: «Իմ աղջիկը երբեք դա չէր անի», — մտածեց կինը և անմիջապես կանգ առավ: Եվ, իրոք, երբեք էլ նրա դուստրն այսքան հոգատար և ուշադիր չի եղել իր նկատմամբ: Վերջին
անգամ այցելել է մորը 5-6 ամիս առաջ։ Նա միայն զանգում է, հեռվից անհանգստանում է մոր համար: Պարզվում է, որ հարսը վատը չէ, կամ էլ, երեւի, խորամանկ է։ Երեկոյան որդին վերադարձավ տուն։ Նրանք նստեցին սեղանի շուրջ: Իր սիրելի ուտեստներն էին, աղցանները: Մարգարիտան նայում էր որդուն և հարսին և անչափ երջանիկ էր, ինքն իրեն խոստացավ, որ հարսին այդուհետ կսիրի իր դստեր պես: Ողջ գիշեր մտածում էր, ի՞նչն էր իրեն խանգարում առաջին իսկ օրվանից սիրել ու հարգել այդ աղջկան և չէր գտնում պատասխանը:
